Σας παραθέτουμε την ομιλία του αντιπροέδρου του συλλόγου μας Κώστα Κουμελά η οποία αναγνώσθηκε στην εκδήλωση του τιμής του ΗΡΩΑ ΠΕΡΡΙΚΟΥ ΚΩΣΤΑ (5/2/2012)
Ο Κώστας Περρίκος εκτελέσθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την 4.2.1943, ώρα 7:30 π.μ.
Το λιγότερο λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να βρισκόμαστε σήμερα εδώ μπροστά στην προτομή του για να τιμήσουμε αυτόν τον άνδρα που θυσιάστηκε τόσο ηρωικά για την πατρίδα μας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Αγαπητοί συγχωριανοί-μέλη του
συλλόγου Καλλιμασιωτών Αττικής,
συγκεντρωθήκαμε ακόμη μια χρονιά εδώ για να τιμήσουμε τον
σπουδαίο καλλιμασιώτη ήρωα αεροπόρο Κωνσταντίνο Περρίκο.
Ας θυμηθούμε λοιπόν κάποιους
βασικούς σταθμούς της ζωής ενός σπουδαίου άντρα που σε τόσο νεαρή ηλικία
οραματίστηκε την ενωμένη Ευρώπη και τη διεθνή συνεργασία.
Γεννήθηκε τον Απρίλη του 1905
στο χωριό Καλλιμασια της Χίου. Γονείς του, ο Δημήτριος Περρίκος και η Ανθή, το
γένος Στεφανίδη. Μετά το χωρισμό των γονιών του, από δυο ετών τον φροντίζουν
δυο καλόγριες, αδελφές του πατέρα του, στο Μοναστήρι του χωριού. Έμεινε κοντά
τους μέχρι τα 8 χρόνια του. Σε ηλικία 11 ετών χάνει τον πατέρα του, που
πεθαίνει στην Νέα Υόρκη. Τελειώνοντας το δημοτικό σχολείο, το ίδιο καλοκαίρι,
έπιασε δουλεία σε ένα φαρμακείο με σκοπό να βγάλει τα έξοδα του για να
συνεχίσει στο Γυμνάσιο. Τότε ήλθε από την Αίγυπτο η αδελφή του πατέρα του και
τον πήρε μαζί της στην Αλεξάνδρεια. Εκεί τελείωσε την γυμνασιακή του μόρφωση
στα σχολεία της τότε Ανθούσας ,ελληνικής παροικίας. Έμαθε την αγγλική γλώσσα
δι’αλληλογραφίας και δι’αλληλογραφίας σπούδασε αεροπλοΐα. Στην Ελλάδα επέστρεψε
το 1925 για τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και στις 19.5.1926 γράφτηκε στη
δύναμη της Στρατιωτικής Σχολής Αεροπλοΐας. Στις 27.1.1927 ήταν πτυχιούχος
οδηγός αεροπόρος. Την 31.3.1932 ήταν Ανθυποσμηναγός. Το 1929 παντρεύτηκε την
Μαρία το γένος Δεληγεώργη και απέκτησε 3 παιδιά. Σταθμός στην ζωή του, η
γνωριμία του το 1934 με τον νεαρό πανεπιστημιακό Δάσκαλο Παναγιώτη Κανελλόπουλο
ο οποίος πιστεύοντας ότι το κράτος θα πάει μπροστά μόνο με συσπειρωμένο το
σύνολο των εθνικών Δυνάμεων ιδρύει το «Ενωτικό Κόμμα». Ο Κ. Περρίκος από τα πιο
δυναμικά στελέχη του κόμματος, δημοσιογραφεί στην εφημερίδα του κόμματος
«Ελληνική Φωνή». Αρθρογραφεί στην «Ελληνική Φωνή», όπως και την εφημερίδα
«Εστία» ενυπόγραφα, επισημαίνει ότι η αεροπορία μας δεν είναι αξιόμαχη και
ζητεί συγχρόνως την κοινή προσπάθεια όλων των Ελλήνων για την απόκτηση
Πολεμικής Αεροπορίας, ανάλογης με τις προσδοκίες που πρέπει να στηρίζονται σ’
αυτήν. Επίσης για την ίδρυση κρατικής αεροβιομηχανίας και την απαλλαγή της
Ελλάδας από ξένες πολιτικές και οικονομικές επιρροές στην εκλογή διαφόρων τύπων
αεροσκαφών. Ακόμη, αρθρογραφεί περί εθνικής Αμύνης και περί εθνικής Οικονομίας.
Αυτές του οι ενέργειες είχαν σαν συνέπεια τη σύλληψη και φυλάκιση του. Στη δίκη
που ακολούθησε, δικαιώθηκε και αθωώθηκε, αλλά η Αεροπορία τον απέταξε από τη
δύναμη της, την 27.4.1935 σε ηλικία 30 ετών. Τότε ήταν Υποσμηναγός.
Στις 15.9.1938 με επιστολή αίτησης του προς τον τότε κυβερνήτης χώρας και τον Υπουργό Αεροπορίας, επειδή διέβλεπε να πλησιάζει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ζητά να ανακτήσει το δικαίωμα να πολεμήσει υπέρ της Ελλάδας.
Με την κήρυξη του πολέμου την 28.10.1940 επανέρχεται απευθυνόμενος στο Υπουργείο Αεροπορίας Γραφείο Επιτελάρχου με την υπ\ αριθμό Πρωτοκόλλιυ 47470/30.10.1940 αίτησή του και ζητεί την ανάκληση του στην ενεργό υπηρεσία. Η αίτηση του έγινε δεκτή την 23.11.1940 με εντολή να παρουσιασθεί εις το Γενικό Στρατηγείο μέχρι την 25-11-1940.
Από το μέτωπο που εστάλη, σε επιστολή του τον Νοέμβριο του 1940 στον φίλο του Αναστάση Κανελλόπουλο (αδελφό του Παναγιώτη) γράφει: «Είμαι καλά. Οι δυο αυτές λέξεις δεν έχουν πια το στερεότυπο νόημa τους. Το «είμαι καλά» σημαίνει ότι είμαι ευτυχισμένος και μαζί περήφανος, γιατί μπορώ πλέον να λέγω ότι ανήκω σ εκείνους που με ένα μεγαλειώδη, με έναν ελληνοπρεπή τρόπο αγωνίζονται εναντίον των βαρβάρων της εποχής μας, ανήκω σ εκείνους που προετοιμάζουν την αύριον της ανθρωπότητας, στους εργάτες μιας νέας εποχής, της εποχής που θα φέρει στους αιώνες ανεξίτηλα τα ίχνη της σφραγίδας της ελληνικής ιδέας».
Ο Κώστας Περρίκος είχε ξεκαθαρισμένες ιδέες, γιατί πολεμούσε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου το Υπουργείο Αεροπορίας τον θεώρησε απολυθέντα από 1.5.1941. Ο Κ. Περρίκος πνεύμα αδούλωτο και ανήσυχο με τον γυρισμό του από το μέτωπο συνέλαβε και εφάρμοσε χωρίς δισταγμούς παραμερίζοντας ακόμη και την αγάπη του προς την γυναίκα του και τα παιδιά του μπροστά στην αγάπη του για την πατρίδα ένα μεγαλόπνοο πρόγραμμα δημιουργίας ενός εθνικού Στρατού που τον ονόμασε «Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών». Το Μάιο του 1941 αμέσως μετά από την απόλυση του από τις τάξεις του Στρατού, εκδίδει το 1ο φύλλο της παράνομης εφημερίδας «Μεγάλη Ελλάδα», τον Νοέμβριο του 1941. Ανήσυχο πνεύμα όπως ήτανε άμα ένοιωθε, πίστευε και πειθόταν πως έπρεπε να γίνει κάτι, το αναλάμβανε ο ίδιος γιατί θεωρούσε τον εαυτό του υποχρεωμένο να το κάνη. Και αφού αποφάσιζε και το αναλάμβανε δεν σταματούσε πια ούτε μπροστά στο θάνατο. Στις 28.10.1941, πρώτη επέτειο της κηρύξεως του πολέμου, τύπωσε και μοίρασε μια προκήρυξη για να θυμίσει στον εαυτό του και τους άλλους γύρω του ότι ο πόλεμος δεν είχε χαθεί.
Στις 15.9.1938 με επιστολή αίτησης του προς τον τότε κυβερνήτης χώρας και τον Υπουργό Αεροπορίας, επειδή διέβλεπε να πλησιάζει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ζητά να ανακτήσει το δικαίωμα να πολεμήσει υπέρ της Ελλάδας.
Με την κήρυξη του πολέμου την 28.10.1940 επανέρχεται απευθυνόμενος στο Υπουργείο Αεροπορίας Γραφείο Επιτελάρχου με την υπ\ αριθμό Πρωτοκόλλιυ 47470/30.10.1940 αίτησή του και ζητεί την ανάκληση του στην ενεργό υπηρεσία. Η αίτηση του έγινε δεκτή την 23.11.1940 με εντολή να παρουσιασθεί εις το Γενικό Στρατηγείο μέχρι την 25-11-1940.
Από το μέτωπο που εστάλη, σε επιστολή του τον Νοέμβριο του 1940 στον φίλο του Αναστάση Κανελλόπουλο (αδελφό του Παναγιώτη) γράφει: «Είμαι καλά. Οι δυο αυτές λέξεις δεν έχουν πια το στερεότυπο νόημa τους. Το «είμαι καλά» σημαίνει ότι είμαι ευτυχισμένος και μαζί περήφανος, γιατί μπορώ πλέον να λέγω ότι ανήκω σ εκείνους που με ένα μεγαλειώδη, με έναν ελληνοπρεπή τρόπο αγωνίζονται εναντίον των βαρβάρων της εποχής μας, ανήκω σ εκείνους που προετοιμάζουν την αύριον της ανθρωπότητας, στους εργάτες μιας νέας εποχής, της εποχής που θα φέρει στους αιώνες ανεξίτηλα τα ίχνη της σφραγίδας της ελληνικής ιδέας».
Ο Κώστας Περρίκος είχε ξεκαθαρισμένες ιδέες, γιατί πολεμούσε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου το Υπουργείο Αεροπορίας τον θεώρησε απολυθέντα από 1.5.1941. Ο Κ. Περρίκος πνεύμα αδούλωτο και ανήσυχο με τον γυρισμό του από το μέτωπο συνέλαβε και εφάρμοσε χωρίς δισταγμούς παραμερίζοντας ακόμη και την αγάπη του προς την γυναίκα του και τα παιδιά του μπροστά στην αγάπη του για την πατρίδα ένα μεγαλόπνοο πρόγραμμα δημιουργίας ενός εθνικού Στρατού που τον ονόμασε «Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών». Το Μάιο του 1941 αμέσως μετά από την απόλυση του από τις τάξεις του Στρατού, εκδίδει το 1ο φύλλο της παράνομης εφημερίδας «Μεγάλη Ελλάδα», τον Νοέμβριο του 1941. Ανήσυχο πνεύμα όπως ήτανε άμα ένοιωθε, πίστευε και πειθόταν πως έπρεπε να γίνει κάτι, το αναλάμβανε ο ίδιος γιατί θεωρούσε τον εαυτό του υποχρεωμένο να το κάνη. Και αφού αποφάσιζε και το αναλάμβανε δεν σταματούσε πια ούτε μπροστά στο θάνατο. Στις 28.10.1941, πρώτη επέτειο της κηρύξεως του πολέμου, τύπωσε και μοίρασε μια προκήρυξη για να θυμίσει στον εαυτό του και τους άλλους γύρω του ότι ο πόλεμος δεν είχε χαθεί.
‘Μην ξεχνάμε την 28η Οκτωβρίου 1940. Είναι η ημέρα που
αποδείξαμε ότι η Ελλάς είναι το σύμβολο της Ελευθερίας, της οποίας η Σημαία
συμβολίζει στην Ακρόπολη του Ιησού μεταξύ δυο ληστών.
Έλληνες - Ελληνίδες - Ελληνόπουλα - Ελληνοπούλες να είμαστε πάντοτε έτοιμοι και μην ξεχνάμε ότι είμαστε οι σκλαβωμένοι Νικητές.’
Έλληνες - Ελληνίδες - Ελληνόπουλα - Ελληνοπούλες να είμαστε πάντοτε έτοιμοι και μην ξεχνάμε ότι είμαστε οι σκλαβωμένοι Νικητές.’
Ο Κώστας Περρίκος
ήταν δημοσιογράφος, εργάτης, έμπορος, στρατιώτης ρήτορας. Μισούσε όλους τους
δυνάστες, ξένους και δικούς, αγαπούσε όλους τους εργαζόμενους, προστάτευε τους
αδυνάτους. Δεν είχε άλλο σκοπό στη ζωή του παρά να κάνει το καλό, απέφευγε τις
διαφημίσεις, περιφρονούσε το θάνατο, λάτρευε την Ελλάδα.
Μια μαρτυρία του ίδιου φανερώνει τους λόγους που τον έκαναν να δημιουργήσει οργάνωση αντίστασης.
«Όταν γυρίσαμε από την Αλβανία, εκεί που είχαμε πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη, είδα γύρω μου το χαμόγελο να έχει χαθεί. Είδα πράγματα που δεν ήθελα να δω. Είδα μια Αθήνα αλλιώτικη, μια Αθήνα σακατεμένη. Οι σκηνές στους δρόμους με αρρώσταιναν. Το ίδιο και τα πρόσωπα των ανθρώπων προ παντός τα πρόσωπα των παιδιών».
Τον Αύγουστο του 1942 δημιουργεί νέα αντιστασιακή ομάδα με τον τίτλο ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζόμενων Νέων), που για δυο μήνες συνυπάρχει με τη Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών..
Η ΠΕΑΝ εκδίδει εφημερίδα, τη «Δόξα», και το πρώτο φύλλο της κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1942. Ο σκοπός της ΠΕΑΝ πέρα από την κυκλοφορία του παράνομου τύπου είναι και η εκτέλεσις σαμποτάζ σε βάρος του εχθρού. Για το σκοπό αυτό δημιουργείται ο «Ουλαμός Καταστροφών» με επικεφαλής τον ίδιο τον Κ. Περρίκο.
Οι συμμαχητές του μιλούν για αυτόν: «Ήτανε φωτιά, δυναμίτης, δεν τον κρατούσες με τίποτα. Ήθελε να πολεμήσει. Ήτανε σίφουνας. Μόνος του έβρισκε τα εκρηκτικά, αυτός καθόριζε τους στόχους, έβρισκε χρήματα, αυτός είχε ψυχή. Ήταν μαχητής, ήταν στρατιώτης δεν ήταν συνωμότης.
«Ήταν μπουρλοτιέρης, ήξερε να εμπνέει, να ορμάει».
Και τι δεν έκανε ο νέος αυτός που τον λάτρευαν οι φίλοι του. Μάζευε χρήματα που χρειαζόντουσαν για την οργάνωση, έγραφε άρθρα, παρακολουθούσε την εκτύπωση της εφημερίδας, επέβλεπε τη διανομή της. Κατόρθωνε να εξευρίσκει εκρηκτικές ύλες για τα διάφορα σαμποτάζ. Έδινε οδηγίες στους εργάτες του πυριτιδοποιείου, του Ναυστάθμου των Σιδηροδρόμων, που παρεσύροντο από το δικό του ενθουσιασμό και άλλα πολλά. Όλα τα έκανε με μια αυτονόητη περιφρόνηση του κινδύνου, τον οποίον δεν αγνοούσε εν τούτοις καθόλου αυτός, που είχε παρ όλο το νεαρό της ηλικίας του ολόκληρη οικογένεια, σύζυγο και 3 ανήλικα παιδιά που λάτρευε. Όταν ο Κ. Περρίκος έκρινε ότι έπρεπε να δοθεί ένα αποφασιστικό κτύπημα στους λίγους αξιοθρήνητους προδότες που είχαν συγκροτήσει την αισχρά οργάνωση ΕΣΠΟ, ανέλαβε μαζί με τους συμμαχητές του το έργο. Και το έργο αυτό εκτελέσθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, ημέρα Κυριακή και ώρα 12:00 το μεσημέρι.
Πολλά γράφτηκαν γι αυτό το σαμποτάζ μέσα στην καρδιά της κατεχόμενης Αθήνας.
Η Μόσχα και το Λονδίνο μιλούν με θαυμασμό ότι ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη.
Ο αρχηγός της ΠΕΑΝ Κώστας Περρίκος ήταν ο νους πίσω από την επιχείρηση. Ήταν δουλεία ερασιτεχνών, αλλά ήταν επαγγελματικά οργανωμένο και εκτελεσμένο το εγχείρημα της ανατίναξης της ΕΣΠΟ την 20.9.1942, Κυριακή ώρα 12:03 . Όλη η Ευρώπη δεν είχε μεγαλύτερο σαμποτάζ να συγκρίνει με αυτό.
Συνελήφθη μετά από προδοσία μαζί με άλλους συμμαχητές του, την 11.11.1942 στο σπίτι όπου εκρύβοντο, στην Καλλιθέα. Παίρνει όλη την ευθύνη επάνω του.
Κάποια μέρα, τέλος Νοεμβρίου, γυρίζοντας από ανάκριση από τον Πειραιά στις φυλακές Αβέρωφ ζήτησε από τον αυστριακό αξιωματικό που τον συνόδευε να του επιτρέψει να επισκεφθεί το σπίτι του, στην Αθήνα για να δει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, δίνοντας του τον λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν θα αποδράσει. Πράγματι ο αυστριακός αξιωματικός τον πήγε σπίτι του όπου παρέμεινε μίση ώρα.
Στις 31.12.1942 παραμονή του νέου έτους καταδικάζεται από το Γερμανικό Στρατοδικείο 3 φορές σε θάνατο και 15 έτη ειρκτήν.
Δικηγόρος υπεράσπισης ήταν ο γερμανομαθής Ιωάννης Λόντης (μετέπειτα καθηγητής και Ακαδημαϊκός )
Συγκατηγορούμενοι: Ιουλία Μπίμπα, Κ. Γιαννάτος, Επ. Γαλάτης, Αικατ. Μπέση και Γιώργος Κουσουράκος.
Ο Κ. Περρίκος στην απολογία του αναλαμβάνει την ευθύνη για όλα, σε μια υπέρτατη χειρονομία αυτοθυσίας και απαράμιλλου ηρωισμού. Απολογείται λέγοντας: «Είμαι Έλληνας Αξιωματικός. Υπερηφανεύομαι για το χτύπημα που σας έδωσα. Το έκανα με την ιδέα πως έπρεπε να το κάνω χάριν της πατρίδας μου. Για το μεγαλείο της, δίνω την ζωή μου».
Βγαίνοντας μετά την καταδίκη του από το Στρατοδικείο βλέπει τη γυναίκα του και τα παιδιά του και πριν μπει στην κλούβα τους κάνει με το χέρι του το σήμα της νίκης.
Μεταφέρεται στις φυλακές Αβέρωφ στο κελί των μελλοθανάτων Νο 12 που έχει έξω από το κελί με κιμωλία ένα σταυρό.
Μέσα από τη φυλακή στέλνει στη γυναίκα του και στα παιδιά του σημειώματα και γράμματα με νουθεσίες, υποθήκες, παρηγοριές. Μαζί και ένα ποίημα:
Μια μαρτυρία του ίδιου φανερώνει τους λόγους που τον έκαναν να δημιουργήσει οργάνωση αντίστασης.
«Όταν γυρίσαμε από την Αλβανία, εκεί που είχαμε πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη, είδα γύρω μου το χαμόγελο να έχει χαθεί. Είδα πράγματα που δεν ήθελα να δω. Είδα μια Αθήνα αλλιώτικη, μια Αθήνα σακατεμένη. Οι σκηνές στους δρόμους με αρρώσταιναν. Το ίδιο και τα πρόσωπα των ανθρώπων προ παντός τα πρόσωπα των παιδιών».
Τον Αύγουστο του 1942 δημιουργεί νέα αντιστασιακή ομάδα με τον τίτλο ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζόμενων Νέων), που για δυο μήνες συνυπάρχει με τη Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών..
Η ΠΕΑΝ εκδίδει εφημερίδα, τη «Δόξα», και το πρώτο φύλλο της κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1942. Ο σκοπός της ΠΕΑΝ πέρα από την κυκλοφορία του παράνομου τύπου είναι και η εκτέλεσις σαμποτάζ σε βάρος του εχθρού. Για το σκοπό αυτό δημιουργείται ο «Ουλαμός Καταστροφών» με επικεφαλής τον ίδιο τον Κ. Περρίκο.
Οι συμμαχητές του μιλούν για αυτόν: «Ήτανε φωτιά, δυναμίτης, δεν τον κρατούσες με τίποτα. Ήθελε να πολεμήσει. Ήτανε σίφουνας. Μόνος του έβρισκε τα εκρηκτικά, αυτός καθόριζε τους στόχους, έβρισκε χρήματα, αυτός είχε ψυχή. Ήταν μαχητής, ήταν στρατιώτης δεν ήταν συνωμότης.
«Ήταν μπουρλοτιέρης, ήξερε να εμπνέει, να ορμάει».
Και τι δεν έκανε ο νέος αυτός που τον λάτρευαν οι φίλοι του. Μάζευε χρήματα που χρειαζόντουσαν για την οργάνωση, έγραφε άρθρα, παρακολουθούσε την εκτύπωση της εφημερίδας, επέβλεπε τη διανομή της. Κατόρθωνε να εξευρίσκει εκρηκτικές ύλες για τα διάφορα σαμποτάζ. Έδινε οδηγίες στους εργάτες του πυριτιδοποιείου, του Ναυστάθμου των Σιδηροδρόμων, που παρεσύροντο από το δικό του ενθουσιασμό και άλλα πολλά. Όλα τα έκανε με μια αυτονόητη περιφρόνηση του κινδύνου, τον οποίον δεν αγνοούσε εν τούτοις καθόλου αυτός, που είχε παρ όλο το νεαρό της ηλικίας του ολόκληρη οικογένεια, σύζυγο και 3 ανήλικα παιδιά που λάτρευε. Όταν ο Κ. Περρίκος έκρινε ότι έπρεπε να δοθεί ένα αποφασιστικό κτύπημα στους λίγους αξιοθρήνητους προδότες που είχαν συγκροτήσει την αισχρά οργάνωση ΕΣΠΟ, ανέλαβε μαζί με τους συμμαχητές του το έργο. Και το έργο αυτό εκτελέσθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, ημέρα Κυριακή και ώρα 12:00 το μεσημέρι.
Πολλά γράφτηκαν γι αυτό το σαμποτάζ μέσα στην καρδιά της κατεχόμενης Αθήνας.
Η Μόσχα και το Λονδίνο μιλούν με θαυμασμό ότι ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη.
Ο αρχηγός της ΠΕΑΝ Κώστας Περρίκος ήταν ο νους πίσω από την επιχείρηση. Ήταν δουλεία ερασιτεχνών, αλλά ήταν επαγγελματικά οργανωμένο και εκτελεσμένο το εγχείρημα της ανατίναξης της ΕΣΠΟ την 20.9.1942, Κυριακή ώρα 12:03 . Όλη η Ευρώπη δεν είχε μεγαλύτερο σαμποτάζ να συγκρίνει με αυτό.
Συνελήφθη μετά από προδοσία μαζί με άλλους συμμαχητές του, την 11.11.1942 στο σπίτι όπου εκρύβοντο, στην Καλλιθέα. Παίρνει όλη την ευθύνη επάνω του.
Κάποια μέρα, τέλος Νοεμβρίου, γυρίζοντας από ανάκριση από τον Πειραιά στις φυλακές Αβέρωφ ζήτησε από τον αυστριακό αξιωματικό που τον συνόδευε να του επιτρέψει να επισκεφθεί το σπίτι του, στην Αθήνα για να δει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, δίνοντας του τον λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν θα αποδράσει. Πράγματι ο αυστριακός αξιωματικός τον πήγε σπίτι του όπου παρέμεινε μίση ώρα.
Στις 31.12.1942 παραμονή του νέου έτους καταδικάζεται από το Γερμανικό Στρατοδικείο 3 φορές σε θάνατο και 15 έτη ειρκτήν.
Δικηγόρος υπεράσπισης ήταν ο γερμανομαθής Ιωάννης Λόντης (μετέπειτα καθηγητής και Ακαδημαϊκός )
Συγκατηγορούμενοι: Ιουλία Μπίμπα, Κ. Γιαννάτος, Επ. Γαλάτης, Αικατ. Μπέση και Γιώργος Κουσουράκος.
Ο Κ. Περρίκος στην απολογία του αναλαμβάνει την ευθύνη για όλα, σε μια υπέρτατη χειρονομία αυτοθυσίας και απαράμιλλου ηρωισμού. Απολογείται λέγοντας: «Είμαι Έλληνας Αξιωματικός. Υπερηφανεύομαι για το χτύπημα που σας έδωσα. Το έκανα με την ιδέα πως έπρεπε να το κάνω χάριν της πατρίδας μου. Για το μεγαλείο της, δίνω την ζωή μου».
Βγαίνοντας μετά την καταδίκη του από το Στρατοδικείο βλέπει τη γυναίκα του και τα παιδιά του και πριν μπει στην κλούβα τους κάνει με το χέρι του το σήμα της νίκης.
Μεταφέρεται στις φυλακές Αβέρωφ στο κελί των μελλοθανάτων Νο 12 που έχει έξω από το κελί με κιμωλία ένα σταυρό.
Μέσα από τη φυλακή στέλνει στη γυναίκα του και στα παιδιά του σημειώματα και γράμματα με νουθεσίες, υποθήκες, παρηγοριές. Μαζί και ένα ποίημα:
θάρθη η ώρα
Μεσα στη μπόρα
Στάσου αντρίκια
Και πιες θαρρετά
Της σκλαβιάς το ποτήρι
Μη σε νοιάζει
Χαράς πανηγύρι να νοιώσει η ψυχή σου
Θάρθη η ώρα.
Μη στενάζεις
Της καρδιάς σου το δάκρυ
Μη στάζει
Το γερό σου το χέρι να χτυπήσει με φόρα
Θάρθη η ώρα
Μη σε νοιάζει
Οι λαοί ξέρουν τίνος ταιριάζει
Το χρυσό το στεφάνι
Πρόσμενε το
Να φυλλάει τα μαλλιά σου
Με σ’ ελεύθερη χώρα
Θάρθη η ώρα.
Στις 23 Ιανουαρίου 1943 οι Γερμανοί επέτρεψαν
στην οικογένεια του να τον επισκεφθεί στη φυλακή. Ήταν η τελευταία φορά που τον
είδαν η γυναίκα του και τα παιδιά του. Ο Κώστας Περρίκος εκτελέσθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την 4.2.1943, ώρα 7:30 π.μ.
Το λιγότερο λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να βρισκόμαστε σήμερα εδώ μπροστά στην προτομή του για να τιμήσουμε αυτόν τον άνδρα που θυσιάστηκε τόσο ηρωικά για την πατρίδα μας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
